De thriller: het tweede bericht

 

Ik zit nu halverwege het boek. Pagina 120 hoofdstuk 7. Tot nu toe is het hoofdpersonage, Emma, naar Amerika gereisd en terecht gekomen in een gezin als au pair. Ze leert de familie wat beter kennen en zorgt al voor de kinderen. Nog geen spannende gebeurtenissen. Er speelt zich wel een verhaal tussen het andere verhaal af. Een verhaal uit Noord-Ierland in de jaren 1900. In dat verhaal is er wel al spanning. Het personage, die voorlopig onbekend is, is slachtoffer van de oorlog tussen protestanten en katholieken. Ze gaat vluchten en komt onderweg een grote tank tegen. Een eindje verder komt ze terecht in een groot gebouw. Zonder dat ze het weet komt ze terecht in een soort fabriek onder leidng van een vrouw en haar moeder. Ze wordt opgesloten in een ruimte waar ze moet werken met 3 andere vrouwen die daar al eerder waren en het leven in het gebouw gewend zijn. Ze moeten kogels scherper maken door ze op een slijpband te leggen. Als ze klaar zijn met werken komt de vrouw de deur openen en mogen de vrouwen naar hun kamer. In die kamer staat er alleen maar een bed. Het sanitair moeten ze delen. Terwijl ze slapen komen er gewapende mannen binnengestormd. Ze nemen de vrouw mee die nog maar net toegekomen was. Meer over dit verhaal komt in een later stuk van het boek voor hoop ik. De twee verhalen door elkaar zorgen soms wel voor verwarring.

Allebei de verhalen worden verteld volgens de ik-verteller. Hierdoor vind ik het persoonlijk aangenaam om te lezen omdat je je beter kan inleven in het verhaal. Dit is de eerste keer dat ik dit soort boeken lees en ervan kan genieten. Het brengt rust en stilte in mijn dag. Als ik lees duurt het even om in het verhaal te komen, maar als dat dan zo is lees ik zonder besef van tijd. Ik verschiet er soms van dat ik al twee uur aan het lezen ben. 

Het spannendste stuk uit het boek tot nu toe is het volgende:

"Uit de regelmatige ademhaling onder me leidde ik af dat de andere meisjes sliepen. Ik begon ook in te dommelen tot een doffe explosie het gebouw deed schudden. Iedereen schrok wakker. '"O nee, wat gebeurt er?!'" De duisternis bleef maar de nachtelijke stilte was aan flarden gerukt."  (p83)

Dit is het eerste moment in het verhaal waarin er iets spannends gebeurt. Jammer genoeg is dit al redelijk ver in het verhaal. Ik zou veel liever een boek gehad hebben met meer actie want in dit boek gebeurt er tot nu toe bitter weinig.

Om af te sluiten, met inspiratie van mijn kameraad Mathieu Crombez, sluit ik ook af met een bloedstollende quote

't Leven is gin ponykamp ~Luka Vanden Eeckhoute